"Οι αστικές επαναστάσεις, σαν τις επαναστάσεις του δέκατου όγδοου αιώνα, ορμούν γρήγορα από επιτυχία σε επιτυχία, τα δραματικά τους αποτελέσματα ξεπερνούν το ένα το άλλο, άνθρωποι και πράγματα φαίνονται σαν σε φωτιές διαμαντιών. Η έκσταση είναι το πνεύμα κάθε ημέρας. Μα η ζωή τους είναι μικρή. Σε λίγο φτάνουν κι όλας στο ανώτατο σημείο τους και μια μακρυά αποχαύνωση κυριεύει ύστερα την κοινωνία πριν μάθει να αφομειώνει νηφάλια τα αποτελέσματα της ορμητικής και θυελλώδικης εποχής της.

Αντίθετα οι προλεταριακές επαναστάσεις, όπως οι επαναστάσεις του δέκατου ένατου αιώνα, κάνουν αδιάκοπη κριτική στον ίδιο τον εαυτό τους, διακόπτουν κάθε στιγμή την πορεία τους, γυρίζουν πάλι σε εκείνο που φαίνεται πως έχει πραγματοποιηθεί για να το ξαναρχίσουν από την αρχή, χλευάζουν με ωμή ακρίβεια τις ασυνέπειες, τις αδυναμίες και τις ελεεινότητες που παρουσιάζουν οι πρώτες δοκιμές τους, φαίνονται πως ξαπλώνουν κάτω τον αντίπαλό τους μόνο για να αντλήσει καινούργιες δυνάμεις από τη γη και να σηκωθεί μπροστά τους πιο γιγάντιος, οπισθοχωρούν ολοένα μπροστά στην απροσδιόριστη απεραντοσύνη των ίδιων των σκοπών τους, ώσπου να δημιουργηθούν οι όροι που κάνουν αδύνατο κάθε πισωγύρισμα και οι ίδιες οι περιστάσεις φωνάζουν: Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα".

Κ. Μάρξ. 18η Μπρυμέρ

Σημαντικά πολιτικά γεγονότα

Τρίτη 21 Μαΐου 2013

Αντιρατσιστικός νόμος: Το ψευτοΚΚΕ ανοιχτά και οι σαμαρικοί ύπουλα στο στρατόπεδο των ναζιστών της “Χρυσής Αυγής”


Σε ό­σους έ­χουν πα­ρα­κο­λου­θή­σει την ι­δε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τική πο­ρεί­α του ψευ­τοΚ­ΚΕ την τε­λευ­ταί­α 20ε­τί­α, αλ­λά και τις σχε­τι­κές α­να­λύ­σεις της Ο­ΑΚ­ΚΕ για την πο­λι­τι­κή φύ­ση αυ­τού του πο­λι­τι­κού πρα­χτο­ρεί­ου της Μόσχας, η δή­θεν «υ­πε­ρα­ρι­στε­ρή», στην ου­σί­α α­κρο­δε­ξιά, θέ­ση την ο­ποί­α έ­λαβε κα­τά του νό­μου πε­ρί ρα­τσι­σμού, ξε­νο­φο­βί­ας και φα­σι­στι­κών συ­μπε­ριφο­ρών δεν πρέ­πει να προ­κά­λε­σε έκ­πλη­ξη.


Ο σχε­τι­κός νό­μος του υ­πουρ­γεί­ου Δι­καιο­σύ­νης, στο ο­ποίο η­γεί­ται ο άν­θρω­πος των ΔΗ­ΜΑΡ – ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ Ρου­πα­κιώ­της, κι­νεί­ται για άλ­λη μια φο­ρά στη λο­γι­κή της «τι­μω­ρί­ας της πρά­ξης» και δε βά­ζει ούτε κα­τά διά­νοια το μό­νο ΖΗ­ΤΗ­ΜΑ ΑΡ­ΧΗΣ για τη δη­μο­κρα­τί­α: ε­κτός νό­μου και διάλυ­ση για κά­θε α­νοι­χτά να­ζι­στι­κή – χι­τλε­ρι­κή συμ­μο­ρί­α, με πρώ­τη ε­κεί­νη της Χρυ­σής Αυ­γής, κα­θώς και δρα­κό­ντειες ποι­νές και στέ­ρηση πο­λι­τι­κών δι­καιω­μά­των για τα στε­λέ­χη της.
Ο νό­μος Ρου­πα­κιώ­τη, ή κα­λύ­τε­ρα η α­ό­ρα­τη πρό­τα­ση νό­μου, α­πο­τε­λεί κα­θα­ρά προ­ϊ­όν πί­ε­σης α­πό πλευ­ράς Ευ­ρω­πα­ϊ­κής Έ­νω­σης και α­πό την πλευ­ρά των ε­βρα­ϊ­κών κοι­νο­τή­των σε Ευ­ρώ­πη και Α­με­ρι­κή, α­πέ­να­ντι στο ελ­ληνι­κό κτη­νώ­δες και φι­λο­χρυ­σαυ­γίτι­κο δια­κομ­μα­τι­κό κα­θε­στώς και προο­ρί­ζε­ται στο να ρί­ξει στά­χτη στα μά­τια των πα­ρα­πά­νω.
Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κή των αυ­τα­πα­τών α­κό­μα και των υ­πο­ψή­φιων μελ­λοντι­κών θυ­μά­των των να­ζι­στών για το «ει­δι­κό βά­ρος» αυ­τού του νό­μου εί­ναι η το­πο­θέ­τη­ση του προ­έ­δρου του Κε­ντρι­κού Ισ­ρα­η­λι­τι­κού Συμ­βου­λί­ου της Ελλά­δας, Δαυ­ΐδ Σαλ­τιέλ, στο Πα­γκό­σμιο Ε­βρα­ϊ­κό Κο­γκρέ­σο, όπου ση­μεί­ω­σε ού­τε λί­γο ού­τε πο­λύ ό­τι η κυ­βέρ­νη­ση Σα­μα­ρά τον έ­χει… δια­βε­βαιώ­σει ό­τι με το νό­μο αυ­τόν η Χρυ­σή Αυ­γή θα πέ­σει στα πο­σο­στά τα ο­ποί­α εί­χε πριν το 2010. Πρόκει­ται για φάρ­σα.
Πριν α­λέ­κτωρ λα­λεί­σαι τρεις, η σα­μα­ρι­κή α­κρο­δε­ξιά των Μπαλ­τά­κου - Στα­μά­τη α­πέ­συ­ρε α­κό­μη κι αυ­τό το λει­ψό και κου­τσου­ρε­μέ­νο νο­μο­σχέδιο για «ε­πε­ξερ­γα­σί­α», δη­λα­δή το πα­ρέ­πεμ­ψε στις κα­λέν­δες, με τη σο­σιαλ­φασι­στι­κής έ­μπνευ­σης θε­ω­ρί­α (αυ­τό έ­λε­γαν πά­ντο­τε τα ψευ­τοΚ­ΚΕ και ΣΥΝ) ό­τι «στο­χο­ποιεί και θα η­ρω­ο­ποι­ή­σει τη Χρυ­σή Αυ­γή».
Ο Μπαλ­τά­κος ως δι­κη­γό­ρος εί­χε α­να­λά­βει στα τέ­λη του 2011 την υ­περά­σπι­ση του φα­σί­στα αρ­χη­γού του 4ου έ­τους της Σχο­λής Ευελ­πί­δων Φα­ρα­ντά­του, ο ο­ποί­ος α­νή­με­ρα του Πο­λυ­τε­χνεί­ου έβα­λε τους συ­να­δέλ­φους του να τρα­γου­δά­νε ύ­μνους στον φα­σι­σμό της χού­ντας. Ο δε Δ. Στα­μά­της α­πο­τε­λού­σε πρω­το­πα­λί­κα­ρο του α­κρο­δε­ξιού «μα­κε­δο­νο­μά­χου» Σα­μα­ρά το 1993 στη συ­γκρό­τηση της φαιο-«κόκ­κι­νης» ΠΟ­ΛΑΝ, στην ο­ποί­α εί­χαν μα­ζευ­τεί κά­θε εί­δους ρε­τάλια του χουντο­φα­σι­σμού, ρα­τσι­στές, κτη­νώ­δεις σω­βι­νι­στές, φι­λο­να­ζιστές κλπ. Τό­τε ΠΑ­ΣΟΚ, ΣΥΝ και ψευ­τοΚ­ΚΕ πα­ρου­σί­α­ζαν τον συρ­φε­τό αυ­τό για «κε­ντρώ­ο» και εν πά­ση πε­ρι­πτώ­σει «προ­ο­δευ­τι­κό­τε­ρο» α­πό τη μι­σο­δη­μοκρα­τι­κή ΝΔ του Μη­τσο­τά­κη, την ο­ποί­α ο συρ­φε­τός αυ­τός α­νέ­τρε­ψε πραξι­κο­πη­μα­τι­κά
Οι κνί­τες πλα­στο­γρά­φοι της ι­στο­ρί­ας του προ­ο­δευ­τι­κού κι­νήμα­τος κρι­τι­κά­ρουν το νο­μο­σχέ­διο α­πό α­κό­μη πιο δε­ξιές θέ­σεις α­πό τους α­κρο­δε­ξιούς ΠΟ­ΛΑ­Νί­τες της νέ­ας ΝΔ. Οι σα­μα­ρι­κοί υ­πο­δύ­ο­νται κα­μιά φο­ρά τους α­ντι­χρυ­σαυ­γί­τες και κά­νουν ό­τι α­πλώς α­να­ζη­τούν την κα­τάλ­λη­λη μέ­θοδο για την α­ντι­με­τώ­πι­ση τους, την ί­δια ώ­ρα βέ­βαια που η φυλ­λά­δα τους «Δη­μοκρα­τί­α» θω­πεύ­ει τη Χρυ­σή Αυ­γή, α­ντι­με­τω­πί­ζο­ντάς την σαν τμή­μα της «ευ­ρύτερης Δε­ξιάς» και κα­λύ­πτο­ντάς την σαν «κα­θω­σπρέ­πει κόμ­μα».
Το ψευ­τοΚ­ΚΕ έρ­χε­ται ου­σιαστι­κά να δη­λώ­σει ευ­θαρ­σώς ότι αυ­τοί που ει­ση­γού­νται το νό­μο, δη­λα­δή στο βά­θος η Ευ­ρω­πα­ϊ­κή Έ­νω­ση που πίε­σε για τη σύ­ντα­ξή του, εί­ναι χει­ρό­τε­ροι α­πό τη Χρυ­σή Αυ­γή, με την ο­ποί­α νιώ­θει κά­ποιου ε­κτρω­μα­τι­κού εί­δους αλ­λη­λεγ­γύ­η, κα­θώς πι­στεύ­ει ό­τι οι νό­μοι που την α­φο­ρούν μπο­ρεί στη συ­νέ­χεια να στρα­φούν ε­να­ντί­ον του και ε­να­ντί­ον του λα­ϊ­κού κι­νή­μα­τος!!
Με το ε­πι­χεί­ρη­μα της κοι­νής α­πο­δο­χής α­πό φι­λε­λεύ­θε­ρους και φα­σί­στες της κα­πι­τα­λι­στι­κής οι­κο­νο­μί­ας, ο Πε­ρισ­σός χα­ρα­κτη­ρί­ζει κά­θε αντι­φα­σι­στι­κή α­στι­κο­δη­μο­κρα­τι­κή πρα­κτι­κή και κί­νη­ση ως «υ­πο­κρι­τική και ε­πι­κίν­δυ­νη», για­τί τε­λι­κώς της στό­χος εί­ναι πά­ντα ο κομ­μου­νι­σμός! Και κομ­μου­νι­σμό φυ­σι­κά αυ­τοί οι λα­κέ­δες του σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­στι­κού Κρεμλί­νου α­πό το 1956 και δώ­θε εν­νο­ούν τον δι­κό τους α­κρο­δε­ξιό, ρω­σό­δου­λο σο­σιαλφα­σι­σμό.
Δεν έ­χει ί­σως νό­η­μα να ε­πα­να­λά­βου­με ό­τι αυ­τή η αλ­λη­λεγ­γύ­η των σο­σιαλ­φα­σι­στών προς τους κλασ­σι­κούς φαιούς να­ζι­στές έ­χει στη βά­ση της την κοι­νή ρω­σο­δου­λί­α αυ­τών των δύ­ο ε­κτρω­μα­τι­κών μορ­φών της σύγ­χρο­νης αντί­δρα­σης.
Α­ξί­ζει ω­στό­σο μια κου­βέ­ντα για τη συ­νε­χή ε­πί­κλη­ση α­πό πλευ­ράς ψευ­τοΚ­ΚΕ των «νέ­ων ι­δε­ο­λο­γι­κών ε­πε­ξερ­γα­σιών του» για το ζή­τη­μα του α­ντι­φα­σι­σμού: το πρα­κτο­ρεί­ο αυ­τό, με ε­πι­κε­φα­λής της α­να­θε­ώ­ρη­σης και «θε­ω­ρη­τι­κό του» το μέ­λος της Κε­ντρι­κής του Ε­πι­τρο­πής, Μα­ΐ­λη, έ­χει δη­μιουργή­σει έ­να υ­πε­ρα­ντι­δρα­στι­κό σο­σιαλ­φα­σι­στι­κό υ­βρί­διο μπρεζ­νιε­φισμού και τρο­τσκι­σμού, με το ο­ποί­ο ε­ξη­γεί ο­λά­κε­ρη την ι­στο­ρί­α του παλιού ε­πα­να­στα­τι­κού ΚΚΕ, ει­δι­κά τη με­γά­λη δε­κα­ε­τί­α του ’40, την ο­ποί­α ό­μως συ­νε­χί­ζει να νέ­με­ται και να τρυ­γά­ει, πα­ρου­σια­ζό­με­νο με τα ρού­χα του α­ληθι­νού ΚΚΕ, του κόμ­μα­τος που δο­λο­φό­νη­σε στα 1956!
Η νέ­α θε­ω­ρί­α συ­νο­ψί­ζε­ται στην ε­ξής α­πλή και δή­θεν υ­περ­τα­ξική και «ντού­ρα ε­πα­να­στα­τι­κή» α­ντί­λη­ψη: δεν υ­πάρ­χει κα­μί­α άλ­λη α­ντίθε­ση πα­γκό­σμια, πέ­ρα α­πό ε­κεί­νη α­νά­με­σα στην ερ­γα­σί­α και το κε­φά­λαιο, ή αλλιώ­τι­κα στον κομ­μου­νι­σμό και τον κα­πι­τα­λι­σμό! Κά­θε πο­λι­τι­κή γραμ­μή η ο­ποί­α λαμ­βά­νει υπ’ ό­ψη της άλ­λες α­ντι­θέ­σεις, ό­πως ε­κεί­νες α­νά­με­σα στον ι­μπε­ρια­λι­σμό και στους λα­ούς, τα έ­θνη και τα μη ι­μπε­ρια­λι­στι­κά κρά­τη, ή ε­κεί­νες με­τα­ξύ των ι­μπε­ρια­λι­στών (εν­δο­ϊ­μπε­ρια­λι­στι­κές α­ντι­θέσεις), εί­ναι εξ ο­ρι­σμού «δε­ξιά ο­πορ­του­νι­στι­κή»!
Με αυ­τή τη γραμ­μή το ψευ­τοΚ­ΚΕ έ­χει α­πορ­ρί­ψει ως «δε­ξιά» ο­λάκε­ρη την ι­στο­ρί­α του ε­πα­να­στα­τι­κού ΚΚΕ και φυ­σι­κά κά­θε έν­νοια α­ντι­φα­σιστι­κού, δη­μο­κρα­τι­κού ή α­ντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κού με­τώ­που. Πρό­κειται για μια υ­περ­δε­ξιά, ταγ­μα­τα­λή­τι­κη γραμ­μή η ο­ποί­α ε­τοι­μά­ζει την πα­ρά­δοση της χώ­ρας στους νέ­ους τσά­ρους στο ό­νο­μα του «α­ντι­κα­πι­τα­λι­σμού», ε­νώ έχει α­πο­δει­χτεί πό­σο α­νοι­χτά ξε­πλέ­νει τη Χρυ­σή Αυ­γή ως «άλ­λο έ­να κόμ­μα του κε­φά­λαιου», κα­τά του ο­ποί­ου καμί­α ει­δι­κή πά­λη δεν χρειά­ζεται!
Για τους πραγ­μα­τι­κούς κομ­μου­νι­στές, ο α­ντι­φα­σι­σμός εί­ναι το μί­νι­μουμ πρό­γραμ­μα της σο­σια­λι­στι­κής ε­πα­νά­στα­σης. Εί­ναι η μέ­θοδος ε­κεί­νη με την ο­ποί­α οι κομ­μου­νι­στές, εκ­με­ταλ­λευό­με­νοι την κτη­νω­δί­α της πιο α­ντι­δρα­στι­κής α­πό­φυ­σης της κα­πι­τα­λι­στι­κής και ι­μπε­ρια­λι­στι­κής α­ντί­δρα­σης, που εί­ναι το κρα­τι­κο­φα­σι­στι­κό μο­νο­πώ­λιο, παίρ­νουν την η­γε­σία της δη­μο­κρα­τι­κής και πα­τριωτι­κής πλειο­ψη­φί­ας του έ­θνους και την ο­δη­γούν στη συ­ντρι­βή του φα­σι­σμού, πεί­θο­ντάς την καθ’ ο­δόν για την α­νάγκη μιας α­νώ­τε­ρης, κοι­νω­νι­κής δη­μο­κρατί­ας, που τε­λι­κά εί­ναι η σο­σιαλι­στι­κή, με η­γε­μό­να το προ­λε­τα­ριά­το.
Με δυο λό­για οι κομ­μου­νι­στές, μέ­σα α­πό το μο­νο­πά­τι της δη­μοκρα­τί­ας και του α­ντι­φα­σι­σμού, και τσα­κί­ζουν τους φα­σι­σμούς και, α­πό στρατη­γι­κή ά­πο­ψη, φέρ­νουν πιο κο­ντά την ε­πα­νά­στα­ση, υ­ψώ­νο­ντας την συ­νεί­δη­ση των μα­ζών ως την κα­τα­νό­η­ση της α­νά­γκης της σο­σια­λι­στι­κής α­ντι­ι­μπερια­λι­στι­κής ε­πα­νά­στα­σης, πά­ντα μέ­σα α­πό την ί­δια την πεί­ρα τους.
Α­ντί­θε­τα, για τους σο­σιαλ­φα­σί­στες του ψευ­τοΚ­ΚΕ και γε­νι­κότε­ρα για τους τρο­τσκι­στές, τα δη­μο­κρα­τι­κά και α­ντι­φασι­στι­κά μέ­τω­πα εί­ναι θα­νά­σι­μος κίν­δυ­νος για τις μά­ζες, κα­θώς «καλ­λιερ­γούν αυ­τα­πά­τες υπο­τα­γής στην α­στι­κή δη­μο­κρα­τί­α και στους φι­λε­λεύ­θε­ρους», ο­πό­τε κα­θυ­στερούν ή και μα­ταιώ­νουν την «λα­ϊ­κή α­ντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή συ­νει­δη­το­ποί­η­ση» και ε­ξέ­γερ­ση.
Έ­τσι, με βά­ση το κνί­τι­κο σχή­μα, οι μεν «α­ρι­στε­ροί» σο­σιαλ­φα­σίστες κνί­τες (αλ­λά και συ­ρι­ζαί­οι) δεν δί­νουν κα­μιά ει­δι­κή μά­χη κα­τά των κανί­βα­λων ρα­τσι­στών δο­λο­φό­νων και ε­γκλη­μα­τιών, κα­θώς αυ­τοί θα νι­κη­θούν α­πό τη «γε­νι­κή α­ντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή και α­ντι­νε­ο­φι­λε­λεύθε­ρη πά­λη», ε­νώ όποιος α­να­λά­βει πρω­το­βου­λί­ες δη­μο­κρα­τι­κής α­ντι­φα­σι­στι­κής συ­σπείρω­σης κα­τά του να­ζι­σμού «α­πο­προ­σα­να­το­λί­ζει τις μά­ζες» και «δί­νει συγ­χωρο­χάρ­τι στους μνη­μο­νια­κούς φι­λε­λεύ­θε­ρους και στην Ε­Ε των μο­νο­πω­λί­ων». Πρό­κει­ται για γραμ­μή η ο­ποί­α δε μπο­ρεί πα­ρά να φέρ­νει χαμό­γε­λο στο Μι­χα­λο­λιά­κο και στον Κα­σι­διά­ρη. Με τέ­τοιους «ε­πα­να­στά­τες κομ­μου­νιστές», η Χρυ­σή Αυ­γή μπο­ρεί να μα­χαι­ρώ­νει, να βα­σα­νί­ζει και να α­να­πτύσ­σε­ται πο­λι­τι­κά χω­ρίς κα­νέ­να πρό­βλη­μα στον αιώ­να τον ά­πα­ντα, α­φού εί­τε έ­τσι είτε αλ­λιώς κα­νέ­νας δε θα βρε­θεί να την ε­μπο­δί­σει! Και ποιος να το κά­νει; Α­φού ψευ­τοΚ­ΚΕ και Χρυ­σή Αυ­γή έ­χουν κοι­νό ερ­γο­δό­τη, την κρα­τι­κο­φασι­στι­κή μο­νο­πω­λια­κή α­στι­κή τά­ξη του Κρεμ­λί­νου, με αρ­χη­γό τον Α­δόλ­φο Πούτιν, τον ο­ποί­ο υ­μνούν ε­πί­σης και οι Τσί­πρας – Καμ­μέ­νος, το «α­δελ­φό» Α­ΚΕΛ την Κύ­προ, αλ­λά και οι Σα­μα­ράς - Κε­δί­κο­γλου!

Οι κνί­τες, γνω­στοί α­ντι­ση­μί­τες και φα­σί­στες, φο­βού­νται ε­πί­σης σε με­γά­λο βαθ­μό την α­πο­κά­λυ­ψή τους, κα­θώς έ­χουν πολ­λά­κις π.χ. αρ­νη­θεί το μέ­γε­θος και τη ση­μα­σί­α της γε­νο­κτο­νί­ας της Σρε­μπρέ­νι­τσα από τους φί­λους τους, τους σέρβους φα­σί­στες, ε­νώ εί­χαν στη­ρί­ξει τον γε­ρο­α­ντι­ση­μί­τη Θε­ο­δω­ρά­κη, ό­ταν η Αυ­στρί­α του α­πα­γό­ρευ­σε πριν α­πό δυό­μι­ση χρό­νια να πα­ρου­σιά­σει το Μά­ουτ­χα­ου­ζεν στη Βιέν­νη, ε­ξαι­τί­ας των φα­σι­στι­κών δη­λώ­σε­ών του για τους Ε­βραί­ους, κα­θώς εί­χε α­νοι­χτά δη­λώ­σει ό­χι μο­νά­χα α­ντι­σιω­νι­στής, αλ­λά και α­ντι­ση­μί­της! Πράγ­μα­τι, δη­λα­δή, οι κνί­τες κιν­δυ­νεύ­ουν α­πό έ­να στοι­χειω­δώς α­στο­δη­μο­κρα­τι­κό νο­μοθέ­τη­μα το ο­ποί­ο θα χτυ­πά­ει με­τα­ξύ άλ­λων τα να­ζι­στι­κού τύ­που ι­δε­ο­λο­γή­μα­τα του ψευ­τοΚ­ΚΕ, το ο­ποί­ο τα έ­χει δα­νει­στεί α­πό τους σου­σλο­φι­κούς νε­οχι­τλε­ρι­κούς του «Κ»ΚΡΟ του Ζιου­γκά­νοφ.
Το βα­σι­κό, ω­στό­σο, εί­ναι ό­τι η η­γε­σί­α του Πε­ρισ­σού, πλά­θει την ο­πα­δι­κή της μά­ζα στη θέ­ση ό­τι ο ευ­ρω­ε­νω­σια­κός φι­λε­λεύ­θε­ρος, Έλ­λη­νας ή ξένος, εί­ναι κυ­ριό­τε­ρος ε­χθρός και σε γε­νι­κές γραμ­μές βρί­σκε­ται δε­ξιό­τε­ρα α­πό το φα­σί­στα ή και το να­ζι­στή χρυ­σαυ­γί­τη, ο ο­ποί­ος το πο­λύ να λει­τουρ­γεί ως «πρά­κτο­ρας» ή «α­βα­ντα­δό­ρος» του πρώ­του, αν και βρί­ζει α­πό το πρωί ως το βρά­δυ την Ε­Ε, τους φι­λε­λεύ­θε­ρους και τα μνη­μό­νια.
Δεν εί­ναι τυ­χαί­ο που πά­ντα προ­σπα­θούν, ό­πως και ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, να εξισώ­σουν τον Δέν­δια ή τη ΝΔ σαν ό­λο με τη Χρυ­σή Αυ­γή, α­κρι­βώς για να μα­λα­κώ­νουν και λειαί­νουν την αιχ­μή τους προς τους να­ζή­δες. Για­τί αν πραγ­μα­τι­κά θε­ω­ρού­σαν τη ΝΔ ή το Δέν­δια να­ζι­στές, θα έ­πρε­πε να έ­χουν ση­κώ­σει τον κό­σμο στο πό­δι, να έ­χουν βγει στο κλα­ρί ή να έ­χουν συλ­λη­φθεί α­πό το «να­ζι­στι­κό κα­θε­στώς», μιας και οι ί­διοι εί­ναι «α­ντι­κα­πι­τα­λι­στές ε­πα­να­στάτες» και «α­ντί­πα­λοι του κα­θε­στώ­τος». Δεν εί­ναι ό­μως αυ­τός ο στό­χος τους. Η ε­ξί­σω­ση Δέν­δια – ΝΔ με τη Χρυ­σή Αυ­γή γί­νε­ται α­κρι­βώς για να ξε­πλένε­ται και να σχετι­κο­ποιεί­ται η ε­ντε­λώς ει­δι­κή σε πα­γκό­σμιο ε­πί­πεδο και ε­γκλη­μα­τι­κή φύ­ση της να­ζι­στι­κής συμ­μο­ρί­ας.
Οι α­ρι­στε­ροί και ευ­ρύ­τε­ρα οι δη­μο­κρά­τες πρέ­πει να κα­ταγ­γείλουν σα λει­ψό και υ­πο­κρι­τι­κό το νο­μο­σχέ­διο της ΔΗ­ΜΑΡ, που δε χτυ­πά­ει ού­τε κα­τά διά­νοια στη ρί­ζα του το να­ζι­στι­κό συμ­μο­ρι­τι­σμό και ε­πί της ου­σί­ας αφή­νει α­τι­μώ­ρη­τη τη να­ζι­στι­κή πο­λι­τι­κή και ι­δε­ο­λο­γική προ­πα­γάν­δα, ε­πι­τρέ­πο­ντας στους να­ζι­στές να ξε­γλι­στρούν σα χέ­λια.
Το κύ­ριο, πρέ­πει να κα­ταγ­γεί­λουν έ­να κα­θε­στώς ό­που ο φα­σι­στικού και να­ζι­στι­κού γε­νο­χτο­νικού τύ­που α­ντι­δυ­τι­κι­σμός και α­ντι­διαφω­τι­σμός α­πο­τε­λούν κοι­νή συ­νι­στα­μέ­νη των χει­ρό­τε­ρων πλευ­ρών ό­λων των κα­θε­στω­τι­κών κομ­μά­των, κυ­ρί­ως μά­λι­στα των «α­ντι­μνη­μο­νια­κών» που κα­μώ­νονται τους με­γά­λους φί­λους του λα­ού και των φτω­χών και τους πα­τριώ­τες, ε­νώ οι η­γεσί­ες τους εί­ναι ρω­σό­δου­λες φα­σι­στι­κές.
Πρέ­πει ταυ­τό­χρο­να να α­πο­κα­λύ­ψουν την α­κρο­δε­ξιά κλί­κα Σα­μαρά, την ο­ποί­α την φό­ρε­σε κα­πέ­λο στη ΝΔ ό­λο το υ­πό­λοι­πο κα­θε­στώς το 2009, η ο­ποί­α κά­νει πλά­τες στους να­ζή­δες.
Μα πά­νω απ’ ό­λα, πρέ­πει να α­πο­κα­λύ­ψουν στο λα­ό την ξε­χωρι­στά φι­λο­να­ζι­στι­κή φύ­ση του ψευ­το­κομ­μου­νι­στι­κού κόμ­μα­τος με έ­δρα τον Πε­ρισ­σό, και να α­πο­σπά­σουν μέ­σα α­πό την τα­κτι­κή του ε­νιαί­ου με­τώ­που και τί­μια στοι­χεί­α τα ο­ποί­α υ­πάρ­χουν κυ­ρί­ως στην ψη­φο­φο­ρι­κή βά­ση αυ­τού του κόμμα­τος, που τό­σο με­γά­λα ε­γκλή­μα­τα έχει κά­νει σε βά­ρος αυ­τού του λα­ού, δια­στρέ­φο­ντας κά­θε έν­νοια γνή­σιας λα­ϊ­κής πά­λης και α­ρι­στε­ρού, δη­λα­δή ερ­γα­τι­κού και σο­σια­λι­στι­κού και ό­χι μι­κρο­α­στι­κού και σο­σια­λι­μπε­ρια­λιστι­κού α­ντι­κα­πι­τα­λι­σμού.